τρομάζω εύκολα στο σύμπαν του οίκου·λες κι ό,τι πίστεψα αιώνιο επιστρέφει τώρα κήπος ασώματος και μοναχά το άρωμα.
Απ' τα θεμέλια εγείρομαικι ανοίγω την ντουλάπααυτή την άλλη εντοιχισμένη Άρτεμημε τα θηράματα της ρούχα εποχής και ντύνομαι σαν κάποιος καλεσμένος να 'ρθει.Δεν έχω άλλη συντροφιά έξω από μένα.(Λες και μετακινούμαι εγώ)αλλάζω θέση στα έπιπλα,τυφλές θεότητες οδηγημένες από ιερούς ιστούς αράχνης, αποκόβω κόσμο της πίστης και της προσφοράςγια να 'ναι όλα της φθοράς.Τίποτα δε θα μ' ακολουθήσει στο θάνατο.Ούτε καν ένα πανέρι λέξεις.Ούτε καν ο καθρέφτης ο ατομικός,κάποτε μου έσωσε το πρόσωπο από μνηστήρων πλήθος.Όλ' ανεξέλεγκτα ως και τα μικράπαίρνοντας θέση αργά μα σταθεράστο ευγενές απέραντοείμαι μια κατοικίδια ποιήτρια,δεν ξέρω τι είναι γνώσηόμως ό,τι ονειρεύομαι είναι σοφό.Μέσα από κάμαρες πέρασα, κύμακαι λιγοστό αλάτι άφησα στην τράπεζα της γης.Ας με κρίνει η θάλασσα.
Αθηνά Παπαδάκη - "Λόγος για λίγα τετραγωνικά''

Τα άλογα του Αχιλλέως

Τα άλογα του Αχιλλέως Τον Πάτροκλο σαν είδαν σκοτωμένο,που ήταν τόσο ανδρείος, και δυνατός, και νέος,άρχισαν τ' άλογα να κλαίνε του Αχιλλέως·η φύσις των η αθάνατη αγανακτούσεγια του θανάτου αυτό το έργον που θωρούσε.Τίναζαν τα κεφάλια των και τες μακρυές χαίτες κουνούσαν,την γη χτυπούσαν με τα πόδια, και θρηνούσαντον Πάτροκλο που ενοιώθανε άψυχο -αφανισμένο-μιά σάρκα τώρα ποταπή -το πνεύμα του χαμένο-ανυπεράσπιστο -χωρίς πνοή-εις το μεγάλο Τίποτε επιστραμένο απ' την ζωή.
Τα δάκρυα είδε ο Ζεύς των αθανάτωναλόγων και λυπήθη. «Στου Πηλέως τον γάμο»είπε «δεν έπρεπ' έτσι άσκεπτα να κάμω·καλύτερα να μην σας δίναμε άλογά μουδυστυχισμένα! Τι γυρεύατ' εκεί χάμουστην άθλια ανθρωπότητα πούναι το παίγνιον της μοίρας.Σεις που ουδέ ο θάνατος φυλάγει, ουδέ το γήραςπρόσκαιρες συμφορές σας τυραννούν. Στα βάσανά τωνσας έμπλεξαν οι άνθρωποι». -Όμως τα δάκρυά τωνγια του θανάτου την παντοτεινήτην συμφοράν εχύνανε τα δυό τα ζώα τα ευγενή.Κωνσταντίνος Π. Καβάφης