τρομάζω εύκολα στο σύμπαν του οίκου·λες κι ό,τι πίστεψα αιώνιο επιστρέφει τώρα κήπος ασώματος και μοναχά το άρωμα.
Απ' τα θεμέλια εγείρομαικι ανοίγω την ντουλάπααυτή την άλλη εντοιχισμένη Άρτεμημε τα θηράματα της ρούχα εποχής και ντύνομαι σαν κάποιος καλεσμένος να 'ρθει.Δεν έχω άλλη συντροφιά έξω από μένα.(Λες και μετακινούμαι εγώ)αλλάζω θέση στα έπιπλα,τυφλές θεότητες οδηγημένες από ιερούς ιστούς αράχνης, αποκόβω κόσμο της πίστης και της προσφοράςγια να 'ναι όλα της φθοράς.Τίποτα δε θα μ' ακολουθήσει στο θάνατο.Ούτε καν ένα πανέρι λέξεις.Ούτε καν ο καθρέφτης ο ατομικός,κάποτε μου έσωσε το πρόσωπο από μνηστήρων πλήθος.Όλ' ανεξέλεγκτα ως και τα μικράπαίρνοντας θέση αργά μα σταθεράστο ευγενές απέραντοείμαι μια κατοικίδια ποιήτρια,δεν ξέρω τι είναι γνώσηόμως ό,τι ονειρεύομαι είναι σοφό.Μέσα από κάμαρες πέρασα, κύμακαι λιγοστό αλάτι άφησα στην τράπεζα της γης.Ας με κρίνει η θάλασσα.
Αθηνά Παπαδάκη - "Λόγος για λίγα τετραγωνικά''